حسرت...

از حسرت های من ِ خارج نشین نداشتن توچال است!... بلندایی که آنقدر نزدیک است که یکهو که به سرت بزند و نخواهی و نتوانی زیر سقف شبی را سر کنی ، سر سوت ِ سوم کوله پشتی ات را بسته باشی ، به او گفته باشی که بیاید، حتی اگر نیاید! یک دربست تا دربند گرفته باشی ، و حالا تویی و صعود در بازتاب ِ آن همه چراغان ِ شهر...

دلم برای یک کوهنوردی چندروزه ی نفس گیر لک زده...