معتادت گشته ام...

يکی از شانس‌های زندگی من، همانا معتاد نشدن‌ام بوده است بی‌ تردید!... به دو دلیل: اول اینکه از بس ترمز و خط قرمز و چراغ قرمز و ... به کارم نیست و کاری را که فکر می کنم باید بکنم تا ته ِ تهش باید بروم! حالا تو گلوی خودت را پاره هم کنی که ته اش دیوار است و سنگ ، تا نروم و سرم را محکم نکوبم به آن دیوار و خون از شقیقه هایم نریزند کف دستهایم، درنگی هم برای ایستادن نخواهم کرد!... دوم: از بس‌که آدم ِ تَرک کردن نيستم من!... بس‌ که حاضر نيستم لذت‌های چشيده‌ام را بگذارم کنار و بی‌خيالِ دوباره چشيدن‌شان شوم...