درد دارد این تازیانه... خدا را مرهمی!...

آرام آرام دوره ی نقاهت ِ پس از طوفان ِ چندروز گذشته ام را می گذرانم... خودم را بخشیده ام... گناهم نه این بود که چرا تا ته اش هی بازی را ادامه دادم، که چرا به ندای درونم که فریادها برسرم کشید گوش ندادم!... لعنتی شده بودم بر سر مردی که تنها تقاضایش دوست داشتن و دوست داشته شدن بود... میدانی! وقتی انگشت میگذاری روی نقطه کور آدم و فشارش میدهی، کلی درد و خون توی رگ و پی اش می دود و می پیچاندش در خودش... اما حواست باشد جان من! که بیش از اندازه فشارش ندهی که وقتی درد به استخوان برسد، از استخوان که بگذرد، ديگر آوار اين‌همه درد، بی‌حس‌ اش می‌کند... جان‌ اش، دل‌اش. درد- آموخته‌ می شود، با درد می آمیزد، آغشته‌ می شود... و اینجاست که دیگر همه چیز برایش بیرنگ می شود، بی اهمیت می شود، بوی مرگ می گیرد و گاه برای تو که انگشتت را همچنان مصرانه از روی آن نقطه بر نمی داری و همچنان فشارش می دهی، شلاقی می شود بی مهابا بر روان ات... شمشیری می شود دو سر که گردن می زند هم خودش را هم تو را...

جای جای تنم رد تازیانه آن شلاق هست هنوز!...