شب-تنگیها، دخترک و ابرشلوارپوش!...

دخترم را آرام می گذارم توی تخت. پتو را تا سینه اش بالا می کشم. دستهایش را از زیر پتو می کشد بیرون و قلاب می کند روی شکمش و با چشمهای درخشان و پاکیزه ی بعد از باران، با آن رنگین کمان ِ جمع شده پشت پلکهایش، صاف نگاهم می کند... و این یعنی اینکه خوابم نمی آید، برایم چیزی بخوان... نگاهم از روی کتابهای روی قفسه سُر میخورد به آرامی... هشت بهشت، روشن تر از خاموشی، دیوان حافظ (2 عدد)، غزلیات شمس، یک عالمه صادق هدایت، سیاه مشق، حکمت شادان، چنین گفت زرتشت، انسانی-زیاده انسانی، شامگاه بتان، ابله، دو قفسه کتاب انگلیسی، آواره و سایه اش، درس گفتارهایی در زیباشناسی، بار دیگر تولدی دیگر، حقیقت و زیبایی، تصنیف ها و ترانه ها و سرودهای ایران زمین... و نگاهم ثابت می ماند... بر "ابر شلوارپوش"... که وسط این قفسه ها و تفاخرِ این کتابها، نازک خودش را جا کرده ست... خم می شوم و برش میدارم از توی قفسه... انگشتانم بیشتر حالت نوازش می گیرند بر اخم ِ مایاکوفسکی اش... و بر جمع شدگی جوهر ِ خودکارش تهِ این دایره ی " ی" وقتی نوشته است " اگر بخواهی" و بر این "م" که ذاتش نرم و بی کنج است ولی کنجدار و بازاویه نوشته اش در "نرم تر از نرم می شوم" و "نه" ای پُرتحکم و مردانه در "مرد نه!" با آن علامت تعجب ِ خبردارش و انگشتم می لغزد بر "ابری شلوارپوش می شوم"...و تاریخ و امضایش...

برای دخترم می خوانم:

مردم بو می کشند

بو

بوی سوختگی است

آتش نشانی کمک!

اما

آتش نشانها! درنگ!

ترا به چکمه هاتان

ترا به برق کلاهتان

قلب مشتعلم را با ملایمت

خاموش کنید

خودم

برایتان

آب خواهم آورد...

...

دخترک خوابش نمی برد...