تینار...

دیدی یک وقت‌هایی هست در زندگانی، که خوشی و ناخوشی هر دو با هم میان سراغ آدم!... آدم هم خوشحال است، هم به همان اندازه درگیر و ناراحت... و این قدر این دو حس با هم عجین می شوند که طعم عجیب و یگانه ای می بخشند به لحظه ات... امشب این حس بعد از بیرون آمدن از سینما بهم دست داد... امشب آخرین شب از "اولین جشنواره ی فیلمهای ایرانی در لندن" بود و من رفته بودم فیلم مستند "تینار" را ببینم. "تینار"، ساخته ی مهدی منیری، فیلم مستندی ست، روایتگر زندگی چوپان-کودکی به نام قاسم گالش (گالش: چوپان) که مجبور است به تنهایی و بدون پدر و مادر، در جنگل های جنوبی بابل ِ مازندران، از گله گاوهای اربابش نگه داری کند. قاسم با سن کمی که دارد چوپان سخت کوشی ست که به تنهایی شیر گوساله ها را می دوشد ، در سرما و گرما از آنها مراقبت می کند و با تهیه علوفه برای گاوها و فروختن شیر زندگی اش را در تنهایی می گذراند. قصه ی "تینار" ترجمان لحظه هایی از زندگی ِ کودکی ِ سخت قاسم است که تلخی شان با زیبایی طبیعت ِ مسحور کننده ی جنگلهای مازندران در هم آغشته شده است... این فیلم آنقدر شاعرانه است، آنقدر همزیستی عاشقانه ی پسرک با طبیعت و گاوها و جنگل، زیبا تصویر شده است و در عین حال تنهایی و مشقت زندگی پسرک آنچنان دردناک است، که هنوز آن طعم عجیب و قاطی و بیادماندنی را زیر زبانم مزمزه میکنم... از طرف دیگر هم با اینکه می دانستم این مشقت و درد ِ نشان داده شده در فیلم، واقعی هست و این فیلم مستند هست و این دردم میداد، ولی از بودن آدم هایی مثل مهدی منیری که بلدند چطور اینهمه زیبایی و شاعرانگی را از دل اینهمه درد بکشند بیرون هم خیلی خیلی خوشحالم... و کاش میشد به کارگردان فیلم بگم که در حد و اندازه ی خودم، قدر میدانم بخدا... راستش حتی رفتم و پرسیدم که ببینم آقای منیری خودش هست یا نه (چون تو جشنواره خیلی از کارگردانها بودند) که گفتند نتونستن بیان!!... عکاسی فیلم عالی ست. رنگها و منظره های مازندران در چهار فصل آنقدر زیبا و به جا گرفته شده اند که من هی بغضم میشد در طول فیلم... اصلن راست ترش را بخواهی از همان ابتدای فیلم، یک عدد بغض گلوگیر ِ گنده راست آمد نشست وسط نفسم و با چه حالی تماشا کردم این فیلم را... و هی هم بخودم نهیب زدم که فرزندم آرام باش، دخترم آدم باش! اما تمام تلاشم برای فروخوردن آن بغض، فقط منتهی به این شد که هی بیشتر حالیم شد که ریشه هایم تا چه عمق هایی فرورفته اند و هرچی هم که هی یادم میبرم خیلی چیزها رو، راست میارنم و مینشوننم و حالیم میکنن که نه بابا عمق فاجعه بیشتر از این اداهای شماست خانوم...

حالا هم کاش یه مسلمونی پیدا بشه به من بگه "تینار" به مازندرونی میشه چی؟