برای تو که از "اشعار بدنی" می گویی!

عباس عزیز،

بیا عضوجنسی را از میل جنسی حذف کنیم . بیا میل جنسی را از عضو جنسی برداریم . نمی شود . به هر حال یکی از این دو همیشه در حجاب می‌ماند . می گوئی چه بهتر، با میل ِجنسی باید مودب بود. ولی آخر تا من بخواهم با این محجوب مودب بمانم، تمام اعضای بدن من عضوجنسی می‌شوند و برمی‌خیزند. از لثه‌ها تا زانوها، و حرمت ِحجاب می‌شکنند.

من فکرمی‌کنم که تو محجوب را بخاطر کشف ِ آن است که دوست داری. و این را، برای سلطه‌ی مردانه و نمایش آن احتیاج داری: من کشف ِمحجوب می‌کنم، پس هستم. می‌خواهی اداره‌ی بستر با تو باشد. و این چیزی جز اگويیسم، خودخواهی، خودارضايی، و خودارضاعی، نیست. ما باید غرورهامان را جای دیگری پیاده کنیم، نه روی کون و کفل زن هامان ( ویا مردهامان؟) که چشم و گوش بسته بیایند و در"دره‌ی عظیم ِ بین اروتیک و پورنو ازخجالت آب شوند و صورتشان گل بیندازد" تا تو فاصله‌ی آن دره را "یک تار مو" کنی و فاتح شوی...

نه عباس، غرور ِجنسی کثیف است. کثیف تر از غرور ملی.

می‌خواهی برای "تصویر زیبای زندگی انسان" بنویسی؟ می‌خواهی بنویسی؟ برای اینکه بنویسی اول باید بلد باشی تعجب کنی. وانسان، تنها برهنه که می‌شود عجیب می‌شود...

تن ِبرهنه اما، ازما پوشیده ماند. و آنچه در ما بود، بر ما حجاب شد. ما در میان ِممنوع ماندیم، ما از میان ممنوع گذشتیم. و آنچه دوست داشتیم نداشتیم. به همین جهت‌هاست که ما فروید نداریم، یونگ نداریم، ولی هُجویری*، تا دلت بخواهد، از ری تا قم ...

تا وقت دیگر قربانت

(از نوشته های یدالله رویایی به عباس معروفی)

* هجویری مولف کتاب "کشف المحجوب"