بندی از جنس مرگ...

بنظرم آدمیزاده بندهایی دارد و بند ِ این بندهایش است!...

بندهایی هستند که آدمی را دربند می کنند، به دست و پایش می پیچند، درگیرش می کنند، سنگینش می کنند و انگار که به گِل می نشانندش... بندهایی که بریدنشان از جنس زندگی ست، چرا که رهایی، نگاهش به دندان و دستان توست تا این بندها را بکََنی و ببُری و خلاصی بخشی نَفَسی را که در تنگناهای این بندهاست...

بندهایی اما هستند که گویا جان آدمی وصل ِ به آنها است... سر این بندها آن ته ته های عمیق گره می خورد... با همین بندهاست گویا که آدمی سرپا می ماند... سقوط از این بندها از جنس مرگ است چراکه اگر پاره شوند، گاه تمام و گاهی بخشی از خود را با خود می برند... بند ِ دل هم باید از همین بندها باشد...

راستش را بخواهی، بند دلم این روزها نخ نما می زند...