شبی که دراز شد بدین قصه...

اومده بودم بنویسم که چه همه تنهایی م زیاده و چه همه طفلکی شده بودم امشب و دو-سه ساعتی از نیمه شب گذشته، بعد از یک ساعتی تقلا کردن برای مبارزه با بی خوابی ِ شب و روز-خوابی ِ صبح تا لنگ ظهر، وقتی تخت سردیش بیشتر از همیشه ست و سر انگشتهای پاهات زیر دوتا پتو هم یخ زدن و تو بالاخره دست از تقلا بر میداری و آرام از زیر پتوها میخزی بیرون و تن عریانت از گزندگی سوزش سردی مور مور می شود و بی اینکه دستت به چراغ بره تا روشنش کنی، می نشینی پایین تخت و چمباتمه می زنی و زانوهات رو میگیری توی بغلت، دستت رو دراز می کنی و توی این حجم تاریکی و سرما، بخاری برقی رو رو به انگشتهای یخ زده ت روشن می کنی و سرت آروم جاش رو روی زانوهات پیدا می کنه و موهات میریزن یه طرف و معلق می شوی در زمانی جایی در یک حس بی نام غلیظ و تصویرها که شکل گرفته و نگرفته هی جلو چشمهایت فلاش می خورند و حالا بی اینکه اختیاری از خودت داشته باشی، اشکها بی محابا و داغ داغ راهشان رو از بغل گونه ها پیدا می کنند و به زیر گلو، و حتی درشت ترهایشان به روی آرنجت هم می رسند و تو هی و با لرزشی، دست به انگشتهای یخ زده ت و تن چمع شده تو خودت می کشی و میمونی که این همه، این همه، این همه اشک رو از کجاهات میاری و اصلن مگه یک نصفه آدم چقدر میتونه اشک داشته باشه و اصلن تر سینه ی به این کوچیکی اینهمه هق هق رو کجاهاش میتونه جا بده؟ و... آره... اومده بودم همه ی اینها و خیلی بیشتر از اینها رو بنویسم که وقتی حوالی 4 صبح رفتم دستشویی که چشمهام رو که حالا غیر از وَرَم، درد هم گرفته بودند، دیگه بشورم و آبی به صورت تکیده بزنم، که یهو از دخترک توی آینه جا خوردم!... دخترک چشمانی درخشان داشت هر چند حالا دو تا کیسه ی کوجولو زیرشان جمع شده بود و گونه هایش بسی گل انداخته تر از از آن تکیده ی مورد انتظار بود و رنگ پریدگی اش انگار زیباترش هم کرده بود!... وسط اشک و هق، لبخندم شد... دقیقه ای به تماشا ایستادم... صورتم را شستم و به تخت برگشتم... تختی که آرام گرم میشد، دخترکی که حس طفلکی نداشت... سرش بسی آرام بود و خوابی آرامتر او را در ربود...

چه اشکها و چشمها خوبند... و چه یاری-گرند در بحبوحه های بحران زده ی این شبها...