این نیز بگذرد...

ناراحتم… غیر از ناراحتی چیز دیگری هم هست. نمیدانم دقیقن چیست. یکجوری ترس ِ آغشته به عصبانیت انگار... دیگر اینجا نخواهم نوشت. تصمیم این لایحه از پریشب که فیلتر شدم به ذهنم تقدیم و امروز تصویب شد. اصلن نمی فهمم که چرا وبلاگی مثل شایا باید فیلتر شود؟؟!!؟ من همیشه فکر می کردم که اگر سیاسی بنویسی یا چیزی که خیلی با عُرفی که آقایان می فهمند منافات داشته باشد، فیلترت می کنند. ولی شایا چرا؟! من نه سیاسی ام نه سیاسی می نویسم. اصلن چیز خاصی که به جایی بربخورد نمی نویسم! من اینجا بیشتر دم-نوشتها و حس-روزمره های یک آدم عادی را می نوشتم. حتی اینهم نه! یک گوشه ای آرام بی اینکه آزاری به کسی داشته باشم برای خودم کنجی ساخته بودم که گاهی می نشستم پشت پنجره اش به تماشا، بی سر و صدا، آرام... خواننده ی زیادی هم اصلن ندارم. حالا مانده ام که چرا باید همچین وبلاگی فیلتر شود؟!؟

بگذریم... اینجا را دوست میداشتم و دل-دَم-گویه هایم را اینجا می نوشتم. راستش برای من، شایا آنقدر جدی نبوده و نیست ولی دوست داشتنی چرا. خیلی هم... و تو که اینجا را میخواندی، در واقع مرا، تو دوباره و دوباره به پای این صفحه می کشاندی. اینجا من رودررو با تو می نشستم و تو را با خودم به این کنج ِ مجاز می آوردم. تو چه ناخودآگاه و چه خودآگاه، همیشه پس ذهنم می نشستی و تماشایم میکردی واین همیشه دلگرمم کرده، حتی اگر خوانده نشده باشم و تویی اصلن وجود نداشته باشد. خواستم این آخر بگویم که چه تویی که می شناسم، چه آن تویی که با نشان و امضایی می آمدی، چه آن تویی که ناشناس می آمدی و به این کنج گاهی سر می زدی، دوستتان میدارم... گرچه حتی این دوست داشتن هم "مجاز" است اینجا، اما رابطه ی تنگاتنگ بی سند و امضایی اینجا بین ما بود که تجربه ی شایا بی تو غیر ممکن بود...

دلم برای تو و این صفحه تنگ خواهد شد...