نمیدونم چی شد که یکهو هوس کردم! باید کل زیر تخت رو به هم میریختم تا پیداش کنم. و ریختم. و وقتی جعبه ی کوچیک خاتم کاری شده رو از زیر ده ها وسیله ای که ازشون استفاده نمیکنم ولی بهشون دلبستگی های عجیب و غریبی دارم و سالهاست با خودم از این خونه به اون خونه بدوش می کشمشون، پیدا کردم، لبخند پررنگی روی صورتم نشست. خاک و غبارش رو با کف دستم پاک کردم و جعبه رو باز کردم. قلم نی هام ساکت دراز کشیده بودن تو قاب خاتمشون. دستهام حالت وجد عجیبی بخودشون میگیرن وقتی لمسشون میکنم. در شون آوردم و بوشون کردم و انگشت لمس کشیدم بهشون. اینبار انگار این قلمها بودند که انگشتانم را به نوازش می گرفتند... چه همه سال بود من دست به قلم و خوشنویسی نزدم؟ چه همه روزی من برای خودم و به اندازه ی خودم خوشنویس محسوب میشدم و امروز اینهمه دور... خوشنویسی برای من بوی دبستان و راهنمایی دارد. بوی انجمن خوشنویسان و بوی نزاری و نگاهها و دستهای آقای نیک بین را دارد. همانطور که خوشنویسی با گرافیک (یکجور خط-نقاشی) بوی نوجوانی و دانشگاه...

میدونی؟ من راستش هیچوقت به اپیدمی خودکار عادت نکردم. هنوزم که هنوزه، مشقهام رو با خودنویس مینویسم. هنوزم که هنوزه دلم کاغذ ابرو باد میخواد. هنوزم که هنوزه ردیف جوهرهای خوشرنگ قرمز و سبز و آبی و بنفش برای خودنویسم دارم. خوش خطی رو دوست میدارم. پاکیزه نویسی و زیبا نویسی را عاشقم. خط آدمها برام مهمه. دستخطشون برام یکجورایی انگار امضاهای واضحی ان پای درونیات پنهانشون.

یادم خوب هست که بابا که بنظرش کلاس موسیقی و نقاشی و دیگر هنرها وقت تلف کردن بود و ضربه خوردن به درس و مشق!!، خوشنویسی تنها کلاس فوق مدرسه ای بود که دوست داشت بریم. تشویقمون هم میکرد خوشنویس باشیم. براش خوش-نویسی هنر بود. براش کسی که خوش-نویس بود، حتمن اهل ادب هم بود، اهل درویشی و حال هم بود، اصلن اهل دل بود. خودش هم بسیار نیکو می نویسه و از بین بچه هاش این عشق به خوشنویسی رو بدجور در من کاشته.

حالا هم هی دلم برای بابا تنگ میشه که بشینه کنارم و مثنوی ورق بزنه و هر ازگاهی سرش رو بلند کنه و به حرکت دستام نگاه کنه که چطور بعد از هر حرفی، قلم-نی رو توی جوهر سبز فرو میبرم و با صدای خشی بر کاغذ مینگارم و کیف کنه و بگه باریکلا دختر! ولی حیف کردی ادامه ندادی!...

دلم برای بابا تنگ شده... بخصوص الان که ساعتهاست بساط قلم نی و جوهرم کنار مثنوی براه ست...