روزگاری من ِ مجنونی را می شناختم که مسیر روزهایش از چهارراه طالقانی تا ایرانشهر بود... این تکه را هی میرفت و برمیگشت، با قدمهای بلند، با چشمانی ملتهب. به امیدی؟! شاید. نمیدانم... گذرت اگه اوفتاد اونطرفها، میبینی که خیابون زیر قدمهاش ساییده... تا جایی که خسته شد... و یکروز ایستاد...

و من، چه همه گذشته ام از آن روزگاران... امشب با دو تا عکس و سه تا دست نبشته ته ِ کمدم و یه آهنگ (که خودمم نمیدونم چرا این خنزر پنزرا رو همه جای دنیا با خودم وفادارانه میکشم؟!) پرت شدم به آن روزگاری که حتی از جنس خاطره هم نیست... روزگاری که "یادش بخیر" نیست... روزهایی که دلم نمیخواد دوباره تکرار بشن... حتی دلم میخواد همچنان جلو و جلوتر برم و اونروزها دورتر و دورتر بشن... اینقدر که سخت و تلخ گذشتند و لحظه ها بجایی رسوندنم که تمام بودنم بند نخ نمای ِ "رقتن" شد!... در قیاس با اونروزا، حالا قطعن و رسمن یک "مرفه" محسوب میشم، حالا گیرم "با درد" هم...

نمیتونم دیگه تصورم کنم که اگه مونده بودم؟! اگه هنوزم توی مسیر طالقانی تا ایرانشهر بودم؟ تصویرم ناواضحه. خودمو تشخیص نمیدم توش، بجا نمیارمَم تو اونروزها...

لابد همینو میگن سرنوشت!...