فراخوان عمومی

این یک فراخوان عمومی جدی ست، محصول کمی دلزدگی، اندکی عصبانیت، بیشتر دغدغه! و نیاز مبرمی که احساس میکنم باید این دو واژه ی مورد نظرم در زبان فارسی پیدا شوند یا ساخته شوند! قضیه هم از آنجا شروع شد که خواستم در مورد یکی از شخصیت های نمایشنامه ی معروف " Vagina Monologues" برایش تعریف کنم. هی محتویات واطلاعات ذهنم را مرور کردم و کلمه ای پیدا نکردم مقابل کلمه ی "وجاینا" بفارسی بگذارم. دست بدامن فرهنگ لغت شدم: "آلت زنانه، مهبل، نیام، غلاف، مهبلی". "تک گوییهای آلت زنانه/مهبل"؟؟! نه!! ترجمه ی بسیار بدفرمی ست بنظرم. نشستم اتیمالوژی یا ریشه ی تاریخی وجاینا را از روی دیکشنری آکسفورد خواندم. اما برای برگردان فارسی اش همچنان کلافه ماندم. یعنی ما اینهمه به ادبیات فارسی مان نازیدیم، یک کلمه معادل محترم نداریم مقابل این دو عضو جنسی زن و مرد بگذاریم؟ جالبه! همین نداشتن واژه، نشان میدهد که چقدر این زبان و فرهنگ با "تن" بیگانه ست. تابوهای تن و تنیدن... یادم آمد از متنی که چند وقت پیش یدالله رویایی با عنوان "عضو جنسی در شعر" و بکارگیری این کلمات در ادبیات فارسی بخصوص در شعر مولانا، نوشته بود. البته رویایی خودش در همان ابتدا تاکید دارد که حتی بکارگیری این کلمات در مولانا، زبان ِ تن نیست. بلکه عرف تن در جامعه ست نه خود تن. "تن" و پاسداری و ستایش تن انگار در حوزه ی ادبیات فارسی نبوده و همچنان نیست. کلماتی که مولانا بکار میبرد هم، با اینکه رویایی دعوت میکند که از او بیاموزیم، ارجاعش فقط به بخش رکیک و زننده ی قضیه ست. در تمام فرهنگها هم این کلمات رکیک وجود دارند. مثلن توی همین انگلیسی کلمه های رکیکش هست اما کلمات خوش ساخت محترمانه ای هم هستند که میشود با آسودگی خیال از برداشت های زننده اش، در نوشته ها، روزنامه ها، تلویزیون و هرجای دیگری نام برد و ارجاع داد. می فهمم که چرا بیشتر ارجاع ِ رکیک این کلمات مورد استفاده ست، اما هی! انصاف بده! زیباترین حس ها و بودنهایمان هم به همانجا وصل ست! اگر آن بخش اش اینهمه مورد استفاده/سوء استفاده هست، برای بخش دیگرش هم داشتن واژه ای درخور، باور بفرمایید که از واجبات ست.
.و حواسمان هم باشد، واژه فقط در حد واژه نمیماند، فرهنگش را با خودش می آورد