...دیشب خیلی دیر برگشته بودم. حوالی سه صبح. تمام شب را رقصیده بودم. خسته و خوشحال خودم را به تخت رسانده بودم

                                                                    داخلی- صبح آفتابی یک شنبه ی پاییزی- توی تخت- کنار پنجره

در میزنند. زنی که توی تخت است غلتی میزند با چشمان بسته، اخمی میکند اما توجهی نمیکند. دوباره در میزنند. زن دوباره اخم میکند. اتاق زن در طبقه ی همکف ست. همیشه ی خدا با هر کس توی ساختمان کار دارند زنگ او را میزنند. پس ولش میکند، سرش را توی بالشت فروتر میکند و میخوابد دوباره. جایی بین این تصمیم، ناگهان فکری مثل برق از ذهنش میگذرد. حالا به سرعت برق، پتو را پرت میکند و روی دوپا دنبال ربدوشامبر میگردد تا تن برهنه را بپیچاند. و گوشی آیفون را برمیدارد: -یس؟ -های، پستمن، پست فور شایا... -آه...

داخلی- همان- لبه ی تخت

پتو همچنان پرت شده گوشه ی تخت، آفتاب خودش را تا نیمه های تخت بالا کشیده، ربدوشامبر ول شده پایین تخت، بسته ی نسبتن بزرگی بیتابانه باز شده همان پایین تخت، دو دستنوشته بر کاغذهای یکی زرد و دیگری قرمز با حاشیه سوخته لبه ی تخت... زن؟ شکسته نشسته لبه ی تخت، برهنگی اش را با بالاپوش سنتی ِ آبی، آبی، آبی تر از آبی، با بینظیرترین حاشیه دوزیهای ترکمنی دورتادورش بغل زده، دستنوشته ی قرمز لای انگشتهایش، گردنبند را به دهان و دندانش گرفته، سیگارهای بهمن روی پاهایش، هی دست ِ لمس میکشد بر تارتار و پودپود این بالاپوش که تو همه اش را تارتار و پودپود لمس کشیده ای، در آغوش گرفته ای و روانه کرده ای... بو میکند، لمس میکشد لباس را، تن را، خط را، هوا را... و چه سوزش بیشتری دارند این اشکها وقتی در چاله های گلو راه باز میکنند...

...