.از استانبول چیزی در من بجا ماند... مطمئنم که به این شهر باز خواهم گشت

توی فرودگاهم. فرودگاهها رو دوست میدارم. گفته ام. تنها فرودگاهی که ازش متنفرم، همون فرودگاه معرف حضور ِ خودمونه که اسمش هم خیلی بی ریخته. برا یه کشور، اسم فرودگاه بین المللی ش، مهمه. نماد اون کشوره. مردم هیچ اسمی و کلمه ای از یه کشوری بلد نباشن، اسم فرودگاهش رو یاد میگیرن اگه بخوان برن. البته صفورا اعتقاد داره من فرودگاهها رو دوست میدارم چون همیشه من رفته ام. اونی که مونده، من نبوده ام. میگفت: " وانستادی پشت پنجره ها و زهر رفتن یکی که پاره ی جونته رو بچشی". احتمالن راست میگفت...

این ساعتهای آخری، سخت تر و کندتر میگذرند... موبایل هم که ندارم. چشمم به ساعت سفید شد...

چقدر خوابم میاد..