بعد یه روز هم دست میندازم تو بازوت و میبرمت شهرک کَمدِن (Camden Town). کمدن برای من، از محبوب ترین جاهای این شهره. محله ی پانکها، گوتیکها و هیپی ها. جای آدمهایی که وصله اند به تنه ی معمول جامعه، گرچه جامعه، گاه وصله ی ناجور میبیندشون. ولی آقای تاریخمون گفته که همیشه تو همه ی جامعه ها بودن و هستن. و چه بهتر که به رسمیت شناخته بشن. جایی برا خودشون داشته باشن و تازه از دیدنی ترین جاهای شهر هم بشن. جای آدمهای با لباسهای نامعمول، پاره پاره (بگذریم که حالا همین پاره پوره ها کلی مد شده و گرون) و مدلهای موهای عجیب و اینجا، آنجا، همه جا سوراخ و تتوهای مختلف روی بدن و به به چه بوی علفی هم در فضا می آید و آرایشهای با صورتهای پودرزده ی به غایت سپیدکرده و چشمهای سیاه کرده تر و گاه با رنگ ِ چشمهای آبی و سبزی که دل آدم میخ ِ این نگاه غریبشون میشه. که ببرمت بگردونمت تو اصطبلهایی که حالا شده ن کلی دخمه های عجیب و غریب ِ فروش انواع و اقسام بخوری جات و مخدرجات که از تمام دنیا به اینجا گسیل میشه. که بعدتر ببرمت تو بازار لباسهای غریب و نامعمولی که بیشترینشون از نپال، آمریکای جنوبی و آفریقا به اینجا آورده میشن و با قیمتهای خیلی بالا فروش میرن. که سر راه از اصطبلا به بازار، کنار خیابون وایستیم به تماشای گروههای موسیقی و وه که این درامش چه خوب سِت شده با فضا و بوها. که دو تا ساندویچ هم از این کثیف-خوشمزه فروشیهای کنار خیابون بخریم بریم بشینیم ترک ِ موتورهایی که الان همه شدن صندلیهایی کنار رودخونه، ردیف به ردیف. سرزمین رنگها و بوهای تند و قاطی. شهرک موسیقیهای پانکی و گوتیک با رقص نورهایی که کل فضا رو خیلی فانتزی میکنه. اونقدر که دلم بخواد برقصم. که دستمو بزنم زیر بغلت بلند شیم بریم این پابی که امی واینهوس ِ مرحوم توش میخوند. برام اسکاچ بخر. با همه ی این آدمهای غریب و غریبه ای که تنها وجه مشترکم همین سوراخ ِ بالای گوش راستمه، با موسیقی بلندی که صدا به صدا نمیرسه، خواهم رقصید...