بی بی سی فارسی یک مجموعه عکس گذاشته به اسم
"غایب"، از عکاسی آرژانتینی
بنام گوستاو جرمانو. رفتم سرچ کردم و رسیدم به وبسایت خودش. عکسها حس عجیبی ته
حلقم می ریزند. در این مجموعه عکس، عکاس حس خانوادههایی را به تصویر کشیده که کسی
از نزدیکان و عزیزانشان را در دوره ی حکومت نظامیان در آمریکای جنوبی از دست دادهاند.
نظامیانی که در 1976 به قدرت رسیدند و به گزارش بی بی سی، تخمین زده میشود که در فاصله ی 1976 تا 1983 حدود
30000 نفر ناپدید و یا کشته شدند بی اینکه هیچوقت حتی جنازه شان پیدا شود. سالها بعد، گوستاو که خود از
میان همین خانواده ها بود (برادر بزرگتر گوستاو، به نام ادواردو در سال 1976ربوده
شد) در کشور براه افتاد و از کودکان، خواهران، برادران و خانواده ی بازماندگان
این ِ جنگ عکس گرفت. بعد ازعکسهای قربانیان دوباره عکس گرفت. این مجموعه به ناپدیدشدگان
در کشورهای برزیل و آرژانتین اختصاص دارد و حاصلش شده مجموعه ی بینظیری از مرگهایی
که هیچ سند تصویری از آنها موجود نیست. مرگهایی در غیاب. فضاهای خالی عکسها. آدمهایی که دیگر فقط در
عکسها مانده اند. لینکش را میگذارم. حیفه نبینی.
بعد داشتم با خودم فکر می کردم که اگر اینقدر
مفهوم شهادت را لوث نکرده بودند و مرگ را اینهمه با سجاده آب نکشیده بودند و
پیشانی خانواده های داغدار اینهمه پینه ی ریا نبسته بود، چه پروژه ی عظیمی میشد مثال
ِ همین مجموعه از 8 سال طولانی ترین جنگ ِ قرن ِِ بیستم جهان، یعنی جنگ ایران و
عراق. و مرگهایی چنان غایب...
چه مجموعه جالبی....
پاسخحذفراستش گاهی دلم برای کشته شده های جنگمون می سوزه شایا. تبلیغات منفی شده دور و برشون.. خانواده هاشون خیلی وقتا قربانی حرف و حدیث هایی شدند که شاید یک در میلیونش هم درست نبود. حتی گیرم صد درصد درست، من به نوبه ی خودم فکر می کنم جای پدری که رفته یا پسری که حتی نمی دونی زنده ست یا مرده یا اگه مرده کجای این کره ی خاکی تبدیل به خاک شده را هیچچچچچچچچ چیزی، مطلقاً هیچچچچچچ جایگزین مادی پر نمی کنه. چه قبول شدن بی دغدغه توی دانشگاه، چه حقوق ماهیانه، چه خونه و زمین بنیاد و چه هر چیز دیگری...
رفتن اون طفلکی ها شد دکان برای یه سری آدم که خوردن و خوردن و بعد که جلوی خوردنشون گرفته شد دیدی که چجور های و هوی راه انداختن به طلب ثروت های بادآورده و خوان های گسترده...
چی بگم والله؟ چیمون درسته که این درست باشه؟
همینه که میگی ترنجم. و همین دکاندارا بودند که چه لوث کردند اونهمه جسارت و اینهمه درد رو...
پاسخحذفکاش یکی عکسهاشونو بگیره، بکنه یه مجموعه ی تاریخی، همه کنار هم.. بشینیم ببینیم حواسمون بیشتر باشه...
:*:*:*
چه حس عجيبي داشتن اين عكسا...قدر خونوادم رو بيشتر فهميدم
پاسخحذفعزيزم نظر نوشتن برات خيلي سخته گذشته از ف يلتر بودنت اين ثابت كردن ربات نبودن خيلي سخته .خيلي نوشته ها مبهم و اعداد ريز:)
پاسخحذفناشناس عزیزم، چندین نفر دیگه هم بهم گفتن که اینجا نمیشه کامنت گذاشت یا خیلی سخته :( ولی من نمیدونم کاریش میشه کرد؟ من هی این تنظیمات وبلاگ رو بالا پایین میکنم ولی مشخصه که کسی فکر فیلترینک در اون مملکت فخیمه نبوده و اصلن فکرشم نکرده :( نمیدونم. راهی داره؟
پاسخحذف