بخند،

دنیا با تو می خندد

گریه کنی اما

در تنهایی خواهی گریست

چرا که این کهن درویش ِ دنیا

شادی را وام میگیرد

اما بسنده دردهای خودش را دارد...

(شعری از اِلا ویلر- 1850-1919- ترجمه از خودم)

پ.ن. لبخندم شد! به آدمی که از تختخواب درآمده و نیامده، دست و روی نشُسته، نیمخواب و نیمجامه، شعری خواند و ترجمه کرد...