هوای گرگ و میش... مردمان ِ بیابان، گرگ و میشش خوانده اند: آن آسمان که روشن اما وهم آلود و سایه وش، تیره اما گشاده روی و دلباز. آن دمی که شب در فراخنای سحر خود را یله میکند، گسیخته جان. وقتی که شعله ی چشمان خورشید نرم نرم پلک می گشاید و سپیده ی تابستان، پرتو انبوهش را به جان تیرگی نشانه میرود و در فشاری ناگزیر، ته مانده ی شب را در هم می نوردد، زاده میشود. کودک صبح...

من؟ رد محو ِ رنجی از خواستن، در دل ِ اینهمه شبها بر چهره ام ته نشین شده. من؟ خموشی جنونم اینروزها. آرام و بیصدا درد میکشم چرا که دانسته ام که چاههای تاریک جان را در دید کس نتوان گذاشت. درد ِ خواستن را هر روز، در گوشه ی زیرین ِ دل، در سپیده دمانی چنین گرگ و میش، در بقچه ای می پیچم و به عمقها می لغزانم... تا باز نیمه شبان که بر سطح ِ تیرگیها برمی آید و به درد رخ می گشاید...

اینروزها، میخ طویله ی افسارم را فرو کرده ام به زمین، سخت...

مدتی در ماندن دوام بیاور دخترکم... این نیز میگذرد...