دعوتت کنم به یک جای دوری؟

آدرس: لندن- پاسی گذشته از نیمه شب ِ اتاق ِ پشتی ِ خیابان چارلوود استریت- پشت پنجره ی بازِ رو به شب ِ باغ ِ همسایه- اتاق تاریک...

خنکایی باشد و تن نیمه عریان باشد و آتش سیگار در حوالی تاریکی اتاق پرسه زند. پک های عمیق بر جان... بعد دست دلت را آرام به دستهایم بگیرم و از همین پنجره در جزیره ای دوردست، پَرَت دهم تا به شب کویر، و بنشانمت پای دشتی بیرجندی. که کویر یک حالتی دارد، که وقتی شبی در کویر، آسمان روی زمین باشد، خنکای شب تابستان ِ کویر باشد و تو رها و سرگردان چشم در چشم ِ آسمان، ته دلت ناخودآگاه به زمزمه می نشیند و سینه ات نمناک می شود... همان حالی که بیرجندی ها در گوشه ی دشتی شان چه خوب جا کرده اند تا از دل تاریخ باهاشان همچین شبی چنین همزاد پنداری کنی... که چه زخمه زخمه نیکو روایت کرده اند این احوال شب تابستان کویرشان را... دیباچه ای و درآمدی به اندوه و شادمانی ِ توامان... که می نشانندت روبروی هزار خم ِ تفته ی عاشقی ها و هزار کنج ِ تبدار و ملتهب ِ جان و برایت نجوا میکنند و زخمه ها را روانه ی رگهایت:

 تو که نازنده بالا دلربایی (آخ...)     تو که بی سرمه چشمون سرمه سایی

                                    دشتی بیرجندی

تو که مشکین دو گیسو در قفایی      به مو گویی که سرگردان چرایی

                                    دشتی بیرجندی

بمیرم تا تو چشم تر نبینی              شرار آه پر آذر نبینی

                                    دشتی بیرجندی

چنان از آتش عشقت بسوزم           که از مو رنگ خاکستر نبینی

                                    دشتی بیرجندی

حالم همین دشتی بیرجندی ست بین خوانش های شعله کش صدای شجریان... همینقدر زخمه... همینقدر رها... همینقدر سرگردان... همینقدر تبدار... همینقدر از سرگذرانده و هوشیار در عین حال همینقدر یاغی و همینقدر طاغی...