نشستم با دقت هم مراسم "تنفیذ" و هم "تحلیف" آقای روحانی رو گوش کردم. کم ِ کمش، ته دیگش، اینه که تُن صدای ایشون روی مخم نیست مثل آقای قبلی! فرکانس و آهنگ ِ صدای آقای قبلی، سوای اینکه حتی چی میگه، سوای طرز لب و طرز نگاهش، مسقیم میرفت رو اعصابم. همیشه صداشو میبستم. خبراشو فقط میتونستم بخونم. هیچوقت نمیتونستم ویدئوهاش رو گوش کنم. آهنگ و طرز صداش عصبی م میکرد. آقای روحانی اما، آهنگ صداش و طرز ادبیات گفتاری و چینش ِ کلماتش خودش کافیه که من امیدوارتر باشم...