هنوز خوابم می آید. و چه خوب است که شنبه است. یک شنبه ی پاییزی. خوابآلوده و ابرآلود. غلت میزنم سمت پنجره. روزی که موزه ی بیگناهی ام را برپا کنم، بی شک این پنجره را هم باید ببرم...

نگاهم خسته چرخ میزند لابلای درختان باغ همسایه. پاییز دوباره جل و پلاسش را آورده دارد پهن میکند همه جا. چقدر این پنجره را دوست میدارم. موبایلم زنگ میخورد. میدانم کیست. خم میشوم و از کنار آباژور صفحه اش را نگاه میکنم. و آنقدر به اسمش نگاه میکنم تا جیرجیرک، خواندنش را با صدای بوق قطع روی پیغام گیر، تمام کند...

محکمتر می پیچم به پتو، سمت پنجره. و فکر میکنم باید نجات دهم خودم را از این روزهایم. هه! از قضا نجات دهنده در گور نخفته ست هنوز. نجات دهنده اما زیر چشمانش دو کبودی ست از بیخوابی ها و خستگی های اینروزهایش. نجات دهنده رگهای شانه اش گرفته است و دردناکند. نجات دهنده با این حالش، در دلش اما چیزی هست که دلش میخواهد بدود تا ته دشت، برود تا سر کوه ... نجات دهنده اما مشق دارد، امتحان دارد، تست کوفتی ِ اقامت دارد، ددلاین دارد، پول ندارد، تو را ندارد، زندگی ندارد... نجات دهنده دهانش طفلی سرویس است، از اینروست که ره به نجات نمی برد، وگرنه هیچکس که نداند من که خوب میدانم که چه دلش در حسرت نجات خونبار است... نجات دهنده طفلکی ست... نجات دهنده احتیاج به نوازش دارد اینروزها... دست می کشم به شانه ها و گردن و سینه ی نجات دهنده و آرام نوازشش میدهم تا نمیرد... تا دوام بیاورد...

...از تخت پایین می آیم