هنوز پس مانده های طوفان هست. هنوز نه قطارا و نه مترو کار میکنن، نه هم هواپیماها میتونن بشینن. کلی جاها خراب شدن، کلی درختا از ریشه درومدن و کلی هم باد ما را با خود برد و چند نفری هم تلفات جانی داشته. من اما دیشب که میخوابیدم و همینجور اخبار و آلارم و زنگ خطر همه جا برای طوفانی بود که بقول خودشون از سال 1987 تا حالا اینجوریش رو نداشتن، ته دلم میخواست صبح که پا میشم میرم لب پنجره وامیستم چای بدست، ببینم دریا جلومه...