روزای تاریک خدااااااحاااافظ*

Covent Garden

Trafalgar Square

کریسمس، شهر خوبتر است. همه جا چراغانی. مردم مهربانتر. دانشجوهام برام کادو گرفتن. شکلات و شال و کیف. توی کلاس فکر کنم لپام سرخ شدن وقتی اینهمه محبتشونو کادو کرده بودن و با یه کارت که همه با هم امضا زده بودن بهم دادن. پیتر هم سرخ شده بود.

سال دارد تمام میشود. تعطیلات کاری من رسمن از جمعه آغاز شد. برای پارتی آخر سال همه دعوت کالج بودیم، به صرف شراب خوب و شام عالی. خوش گذشت. چرا این مردای خوش تیپ همه تو دپارتمانای دیگه ان آخه؟ (:دی) وقتی بین همکارام گیلاس بدست و لبخند به لب چرخ میخوردم، کسی غیر خودم اما نمی دونست که این لبخندم واقعی ترین لبخندم در همه کریسمسهای اینجا بوده تا به امروز. چرا؟ چون 2013 داره تموم میشه. سال من نبود. از همون اولشم شستم خبردار شده بود و همه جا اعلان هم زده بودم. 2014 اما میدونم که سال جالبی خواهد بود. مشقهام رو که به عطر اقاقیها بسپرم، کوله م رو برمیدارم. مطمئنم. حالا چند ماهی مونده. اما خوشحالم که 2013 داره نحسی  و سنگینیش رو از لای دست و پام جمع میکنه و میره که برای همیشه در زباله دان تاریخ مأوا کنه. بعدها هم اگه ازم بپرسین، کلن 2013 رو انکار خواهم کرد! خواهم گفت 2013 ای نبود اصلن. از 2012 به 2014 جهشی زدم! 2013 فقط یه خلا بود که پام رو گذاشتم اونورش.

و حالا که شهر داره کرکره های اداره هاش رو پایین میکشه، بیشتر موسیقی می نوازه، می رقصه، مسافرت میره، خرید میکنه، درخت کریسمس آذین میبنده، کادو می ده، بهترین شرابهاش رو باز می کنه تا قبل ِ گیلاس، توی بطری نفسی بکشه، و خودش رو برای نو شدنی دوباره تازه میکنه، حالم خوش میشه...

امید و نویدی تازه در دل دارن این روزها...

 با صدای مرحوم خانوم هایده*