بلبل عاشق تو عمرخواه که آخر، باغ شود سبز و سرخ گل به برآید...*

بالاخره تتو کردم. سالها بود که دلم تتو خواسته بود و هی جدی-شوخی به خودم خندیده یودم و همینجوری مونده بود پس ذهنم. بعد؟ باز هم خندیده بودم و جلوی چشمهای شگفتزده میم قهوه مو هورت کشیده بودم و دو ساعت بعدترش، فشارم افتاده بود و تنم میل شدیدی به نشیب داشت. بنده یه آمپول با هزار سلام و صلوات میزنم و روایتها هم داریم از غش و داستانهای آمپولی، اما آدمیزاده دیگه! گاهی هم خودش با پای خودش میره میشینه جلوی چشمهای مهربون بورنو و در حالی که دستاش یخ کردن، آروم و نجواوار بهش میگه که مقادیری فوبیای سوزن داره و اگه حالش بد شد، دستپاچه نشین و فقط در جریان باشین، تا بورنو آرومش کنه و بگه نیگاه نکن دخترم و بعد در هر ثانیه 100 سوزن به تنش فرو کنه و بعدترش با اینکه فشارش افتاده باشه، اما هی نیگاه کنه به عضو جدید تنش و هی هی هی لبخندش بشه... قبلش البته نشسته بودم ساعتها درمورد تتو خونده بودم و کلی ویدئو هم دیده بودم. به گزارش یکی از مقاله های گاردین، در بریتانیا بیشترین تتوها در سنین نوجوانی و تین ایجری انجام میشن و بعد نزدیک به هشتاد درصدشون قبل از 55 سالگی میرن درد بیشتری رو تحمل میکنن و تتوهه رو برمیدارن. من پیش خودم حساب کردم با این تفاسیر پس کسی که بعد از سی ساگی تصمیمشو قطعی کرده باشه و رفته باشه تتو کرده باشه، دیگه نباس برش داره! هزار سال بود تتوها رو روی تن بقیه فقط نیگاه کرده بودم و دلم خواسته بود اما امسال به خودم هدیه تولد دادمش. و از کرده خود بسی شادانم. جدی.

بعد فقط این نبود که برا هدیه تولد. در راستای تکمیل اسپویل شدگی، سنت هر ساله رو هم که بهرحال بجا میارم و الآن که دارم اینا رو مینویسم، منتظرم موهام خشک شن و این گیلاس ویسکی به جونم گرم بشینه بعد خوشگل بپوشم برم The Phantom of Opera رو در تئاتر ملکه ببینم.

بازو لطفن...

 فال زادروزم به دست تو*