به ریه‌هایت یاد بده گاه نفس ِ کوتاه بکشند...

در ِ کاغذ را باز میکنم تا گوسفندی که برایم کشیده ای بائوبائو را بخورد. گلم حالش خوب است. همانجور مغرور و همانطور بیفکر، که انگار تنها گل دنیاست. حق هم دارد. میداند که میدانم که گل من است. آبش داده ام و هی از تو خواسته ام که برایم گوسفند دیگری بکشی تا بائوبائوی لعنتی را بخورد. امشب اما گوسفندم یکراست رفت سراغ گل... گوسفندم دیگر دلش بائوبائوی لعنتی را نمیخواست... سالهاست فقط با بائوبائو سر کرده...

می نشینم و تکیه میدهم به آتشفشان خاموش ِ این سیاره ی کوچک تاریکم... واژه های ولگرد اینجا و آنجا پرسه می زنند. شعر را دوباره میخوانم... این شعر بود یا هذیان؟ برای من این شعر نیست. هجوم تصویر است که فلاش بک میخورد و نفسم را بند می آورد. واژه هایش زنگ می زنند در فضای خالی، و اکو می شوند... چشمانم را که لحظه ای ببندم، باز همه حال و آینده ام پر از نبودنش در گذشته میشود... آخ از این تنگ-دلی... برای تو دیگر "دلتنگی" بسنده نمیکند. برای صفورا و خانواده و آدمهایم و ایران "دلتنگ" می شوم. "تنگ-دلی" اما برای من، آن غم سهمگينی است كه از نبودن ِ "تو" بر دلم هوار میشود... آن بغضی است كه هميشه بيخ گلو نشسته... آن بهتی است که خود را نمی گوید اما خیره خود را در نگاه تکثیر میکند...

داغم...

کسی بیاید و مرا پاشویه دهد، لطفن...