میدونی؟! از يه سنی/دورهای به بعد، ديگه هيچ حس عميقی، چه اندوه
و چه شادی، اونقدرها تکونت نمیده. نه که چیزی در تو کم شده باشه یا حست کم رنگ
شده باشه. نه. حتی گاهی دردناکتر و عمیقتر هم هست اما ديگه آدم نه اونجوری سوگواری میکنه، نه از خوشحالی بالا
پایین می پره. همه چیز انگار روراستتر، بی پرده تر و آرامتر میشن. تاریخ حتی نشون
داده که شده آدمیزاده اجازه بده مو که چه عرض کنم، ستونهای تخت جمشید هم لای
درز تعاريف مطلقش بره!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر