میدونی؟! از يه سنی/دوره‌ای به بعد، ديگه هيچ حس عميقی، چه اندوه و چه شادی، اون‌قدرها تکونت نمیده. نه که چیزی در تو کم شده باشه یا حست کم رنگ شده باشه. نه. حتی گاهی دردناکتر و عمیقتر هم هست اما ديگه آدم  نه اونجوری سوگواری میکنه، نه از خوشحالی بالا پایین می پره. همه چیز انگار روراست‌تر، بی پرده تر و آرامتر میشن. تاریخ حتی نشون داده که شده آدمیزاده اجازه بده مو که چه عرض کنم، ستونهای تخت جمشید هم لای درز  تعاريف مطلقش بره!