The secret ingredient of sex is love...

با خودم فکر کرده بودم خدایی چه حالی داره این فون تریر با این فیلم ساختنش! منی که تماشاگرم فقط، همش این چند وقته فکر کرده بودم که 4 ساعت فیلم آخه؟!؟ اونم در مورد یک معتاد به ث.ک.ث*؟ این آدم چه حوصله ای داره بابا! و از همونروز تا همین دیشب هی به همین دلیل دیدنش  رو عقب انداخته بودم. دیشب با خودم فکر کرده بودم خب بخش اولش رو امشب می بینم و بخش دومش رو فردا شب. اما اگه شما تونستید قسمت دومش رو فردا شب ببینید و بخوابید، ناز شستتون. من؟ 5 و نیم صبح از پای فیلم پا شدم و رفتم دم در سیگار کشیدم.

نیمفومنیاک فیلم غریبیه. کاری به حاشیه های فیلم ندارم و اینکه موضوعی مثل پرداختن به ث.ک.ث، چقدر کار رو سخت تر و پیچیده تر از هر موضوع دیگه ای میکنه و اینکه این فیلم از پس چیزی که میخواسته نشون بده، برآمده یا نه. برای من عجیب ترین وجه این فیلم، که بطور واضح و پراغراقی تمام صحنه های ث.ک.ث این زن (جو) و مردان متفاوت رو نشون میده، این "بی برانگیختگیِ " و بی جنسیتی این همه صحنه های جنسی بود که بذاته می باید آنهمه تحریک کننده باشند. هنر فون تریر به نظر من دقیقن همینجاست. که ث.ک.ث رو از هر تحریکی خالی کرده. شما 3 ساعت و 45 دقیقه صحنه هایی می بینید که خیلی راحت میشد که فیلم تنه به تنه ی پ.و.ر.ن بزنه، اما ذره ای تحریک نمیشید. شما هم مثل سلیگمن (مردی با دانش فراوان نسبت به موضوع اما بی تجربه) بهترین شنونده و بیننده برای داستان جو می شوید، بی اینکه اونهمه سادیسم ث.ک.ث اش را به قضاوت بنشینید. فون تریه شما رو مینشونه روی نقطه ی صفر مبدا، نه مثبت و نه منفی، بلکه خنثی، بی تاریخ، بی پیشینه. و قادره ث.ک.ث رو بطرز نابغه ای از اروتیک تهی کنه. از لذت خالی کنه و از چندش هم. شما رو به آدمی تبدیل میکنه که ث.ک.ث رو اونقدر بی-حس و بی امرِ قضاوت و انگیختگی به تماشا بنشینید که انگار پزشکی هستید که بدون اینکه دخالتی یا حسی در مورد یک بیماری داشته باشید، اونرو آزمایش و مطالعه می کنید. حتی بیشتر از این. نسخه ای هم در آخر قرار نیست که بپیچید.

*جهت پیشگیری از ف.ی.ل.ت.ر شدن این دیکته اخذ شده است!!