نیمفومنیاک فیلم غریبیه. کاری به حاشیه های فیلم
ندارم و اینکه موضوعی مثل پرداختن به ث.ک.ث، چقدر کار رو سخت تر و پیچیده تر از هر
موضوع دیگه ای میکنه و اینکه این فیلم از پس چیزی که میخواسته نشون بده، برآمده یا
نه. برای من عجیب ترین وجه این فیلم، که بطور واضح و پراغراقی تمام صحنه های ث.ک.ث این
زن (جو) و مردان متفاوت رو نشون میده، این "بی برانگیختگیِ " و بی
جنسیتی این همه صحنه های جنسی بود که بذاته می باید آنهمه تحریک کننده باشند. هنر
فون تریر به نظر من دقیقن همینجاست. که ث.ک.ث رو از هر تحریکی خالی کرده. شما 3
ساعت و 45 دقیقه صحنه هایی می بینید که خیلی راحت میشد که فیلم تنه به تنه ی پ.و.ر.ن
بزنه، اما ذره ای تحریک نمیشید. شما هم مثل سلیگمن (مردی با دانش فراوان نسبت به موضوع اما بی تجربه) بهترین شنونده و
بیننده برای داستان جو می شوید، بی اینکه اونهمه سادیسم ث.ک.ث اش را به قضاوت
بنشینید. فون تریه شما رو مینشونه روی نقطه ی صفر مبدا، نه مثبت و نه منفی، بلکه خنثی، بی تاریخ، بی پیشینه. و
قادره ث.ک.ث رو بطرز نابغه ای از اروتیک تهی کنه. از لذت خالی کنه و از چندش هم.
شما رو به آدمی تبدیل میکنه که ث.ک.ث رو اونقدر بی-حس و بی امرِ قضاوت و انگیختگی
به تماشا بنشینید که انگار پزشکی هستید که بدون اینکه دخالتی یا حسی در مورد یک بیماری
داشته باشید، اونرو آزمایش و مطالعه می کنید. حتی بیشتر از این. نسخه ای هم در آخر
قرار نیست که بپیچید.
*جهت پیشگیری از ف.ی.ل.ت.ر شدن این دیکته اخذ شده است!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر