.1 سرماخورده ام... بله! هرچی شما دارین تو اون کوره ی آدم سوزی بخار میشین، ما اینجا داریم سرما میخوریم. کار دنیا اگه درست بود که این نبود. که همه داستانها با یکی بود یکی نبود شروع نمیشد، با "زیر گنبد کبود هر دو تا بودن" شروع میشد...

 2. با اینحال سه ساله که میخواستم کنسرت گروه "دیوان ارکسترا" رو برم. چندین ساله که موسیقی و مصاحبه های استاد دانیل بَرِنبویم رو دنبال میکنم و میخواستم باشم وقتی اون بالا داره گروهش رو با اون حس، رهبری می کنه. که دلم میخواسته صداش رو بی واسطه و چهره اش رو نه از ورای پیکسل ها، که با گوشت و پوست ببینم. نمیدونم توی ایران چقدر این آدم شناخته شده است؟ اما در صحنه بین المللی، برنبویم بیشک از نوادر روزگار است. مردی که نگاهش رو به زندگی، بخصوص طرز زندگی سیاسی ش رو به عنوان یک نابغه موسیقی، ستایشگرم.  برنبویم در سال 1942 در بوینس آیرس متولد شد. پدر و مادرش هردو یهودی بودند. در 1952 با خانواده اش به اسرائیل مهاجرت کرد و مقیم این کشور شد. برنبویم دوست و همکار سیاسی ادوارد سعید هم بود. و در سال ۲۰۰۸ شهروندی فلسطینی اختیار کرد. و حالا که بالاخره اومدم چند قدمیش؟ سرماخورده م... تب دارم... دم ایت...

3. یک جور بی پولی غریبی رو دارم اینروزها تجربه میکنم. ماه پیش کلاسهای کالج تموم شد و بچه ها رفتن تعطیلات تابستون برای نزدیک به دو ماه. من هم که فریلنسرم، پس قاعدتن در اوقات تعطیلی پولی نمیگیرم. سه ماهه هیچ کار دیگه ای هم نتونستم بکنم تا نسخه نهایی گایان نامه رو تحویل بدم. لذا برای بلیت باید میرفتم توی صف بی پولها. بلیت پنچ پوندی و ایستادنی. پولم به صندلی نرسید. ملت بی پول مثل من هم از قضا کم نبودند و من تو صف شماره م 426 بود. تازه کلی هم پشت سر من هم بودند. کلن هم هیچگونه مشکل ذاتی با این صف و این بلیت ندارم. اما برای ایستادن خیلی مریضم...

4. آلبرت هال، مثل هر سال، با شکوه و عظیم میزبان برنامه های پرومز بی بی سیه. برای رسیدن به آلبرت هال، از طرف خونه ی من، باید از جلوی سفارت ایران بگذری. پرچم ایران دوباره بعد سه سال برگشته سرجاش و من بدون استثنا، هر وقت از اینجا رد میشم، یاد دوست کلمبیایی م میفتم و یک خنده ی بزرگ پهن میشه روی صورتم. با دوستم از اینجا میگذشتیم. سفارت رو نشونش دادم. گفت اون پرچمتونه؟ گفتم آره. خیلی معصومانه و جدی پرسید: What's the meaning of that 'onion' in the middle of your flag من؟ غش غش خنده. تصویرسازی بچه م خدا بود.

5. من و بقیه بی پولها به ارینا هدایت شدیم. اگه از من بپرسین، میگم ارینا بهترین بخش این سالنه. محوطه گرد وسط سالن و درست جلوی کنسرت. ولی صندلی نداره. صندلیها بصورت کُروی دو طرف سالن و طبعن در دو نیمکره ی بزرگ در دوطرف سن، چیده شدن. شقیقه هام نبض میزد. سرم رو توی شالم فرو کرده بودم و یکراست رفتم جلو. ولی خب! با این خیل عظیمِ بی پولها و اکثرن دانشجو باید می ایستادم.

6. نیم ساعت هم نگذشته بود که نشستم کف زمین. چهارزانو. برای آدمیزادی با دور کمری که 56 سانت هم نیست و تب هم داره ایستادن اونهمه طولانی محال بود. از یک جایی به بعد صدای ترک خوردن پشتم رو هم روی موجِ  نُت ها میشنیدم. نشستم کف زمین. صدا همچنان خوب بود اما دیگه اون تصویر باشکوه رو نداشتم. به جاش، تصویر کلی پا داشتم. پاهای بزرگ. پاهای کوچک. پاهای ظریف. پاهای یقُر. و ساقها. آخ از ساقها. ساق زن. ساق مرد. شیطنتم دیگه به موسیقی گوش نمیداد. محو ساقها و پاهها و طرزشون شده بود. دوباره ایستادم. نمیشد که نبینم. آنقدر ایستادم و محو برنبویم و آرشه ها و دستها و دهانها بودم تا صدای ترک بعدی پشتم رو هم شنیدم. دوباره نشستم. دخترک ریز نقش جلویی با موهای لخت حنایی، تکیه داده بود به سینه مرد. مرد دستهاش رو از زیر بازوهای دخترک رد کرده بود و قلابشان کرده بود روی شکمش. گاه گاه هم لبش را می گذاشت به موهاش، بیخ گوشش یا برجستگی لپش. دخترک هم حال خوشی داشت. یله گی ِ معشوقه بودن و خواستنی بودن در آغوش گرم و پذیرای مرد. گاه هم سرش را نیمه برمیگرداند، به جستجوی لبهای مرد. من؟ حالم خوشتر از ایندو بود. نشسته بودی کف زمین چهارزانو تا من  بتونم بنشینم درست وسط حجم بودنت. لرز داشتم. پشتم از گرمای سینه ت گرم شد. موج نُت ها که دایره دایره پخش میشد در فضا، شقیقه ی راستم رو که میزد فشار دادم به کتفت. فشارم دادی تو خودت. چشمهای دردناک و تبدارم رو بستم. خوابم برد... جایی با صدای دست و هورای جمعیت، چشمهام رو باز کردم. باز ایستادم...

7. از بهترین کنسرتهای عمرم بود، بیشک. کسی قصد رفتن نداشت انگار. اینقدر دست زدیم و پا کوبیدیم که حتی برای پنجمین بار بعد از اتمام کنسرت، مجبورش کردیم که برگردد. نوازنده ها هم خوشحال بودند. 5 قطعه اضافی زدند. سر قطعه ی آخر، برنبویم رفت کنار سن و ما رو هم جزو ارکستر، رهبری کرد تا قسمتهایی از نت ها رو با دست همراهی کنیم.

8. چقدر این مرد رو دوست میدارم. کاش همه ی اسرائیلیها و فلسطینی ها  از این مرد می آموختند. این تنها و بهترین اتفاقِ خوبِ اینروزهای غزه و اسرائیل است. کیلومترها دورتر از غزه و اسرائیل...

9. حالا؟ شب و سکوت خانه... بلیت کنسرت امشب رو گذاشتم توی زونکن ِ "از سرخوشی ها"... تب دارم... کمر هم ندارم...