1. ... و آن لحظه جادویی فرا رسید. به ساعت شش و ربعِ صبحِ سه شنبه ای که از یادم نخواهد رفت. لحظه ای که نه برایش ساعت کوک کرده بودم، که تمام شب را بیدار نشسته بودم و انگشت بر کاغذ و کیبورد ساییده بودم. سپیده را تماشا کرده بودم. بعد خورشید بالا آمده بود و دیگر نیاز به چراغ نبود. چراغ را خاموش کرده بودم و به ساعت شش و ربعِ صبح سه شنبه ای که دیگر تکرار نخواهد شد، کلید "send" را زده بودم. کلیک. و تمام. و چه بگویمت از آن لحظه ی جادویی، دقیقن همان یک لحظه، که روزها و شبها بی خستگی (و با خستگی) دویده ای تا به این لحظه برسی و حالا لحظه ای درنگ میکنی و تماشا، همان ثانیه ای که پیام می آید که رفت. که تمام شد... بعد؟ پاکت سیگار را از کنار خروارها کاغذ و کتاب برمیداری تا آن لحظه ناب را کش بدهی. سیگار را میگذاری گوشه ی لبت، بی اینکه روشنش کنی، تکیه میدهی به صندلی و تمام پنجره ها و فایلها را با انگشتان کرخ شده می بندی. و؟ "shut down".

2. نگاهم سر میخورد روی دو کاغذ که وسط همه ی این حروف لاتین، فارسی سره اند. روی کاغذ اول جمله ای از دن چادن است که جایی خوانده ام و گوشه ی کاغذ یادداشت کرده ام که یادم نرود. راستی چه خوش خطم. نوشته ام: "همه‌ی ما نیازمند مقدارِ مُعینی از درد هستیم تا بتوانیم بعدها در مورد خودمان قضاوت کنیم". روی کاغذ دوم، "از تو سخن از به آزادی" را با روان نویس بارها سیاهمشق کرده ام. برمیخیزم. صدای ناله ی جیرجیر صندلی که در فضا می پیچد، یادم می آید که این خانه چه سکوت است و چه صبح زود است هنوز. سیگار به لب در را می گشایم و می روم دم در. به ساعت شش و ربعِ صبحِ یک سه شنبه ای که شبیه هیچ سه شنبه ی دیگری نیست. در خیابانی که تازه خمیازه کشان بیدار می شود، در خنکای صبح، سیگار میکشم. و کاش کسی بود که میدانست چه حسی ریخته به رگهایم و می فهمید چرا چشمانم اینقدر خسته و نمناک اما آرام اند... اما میدانم که آدمی میمیرد اما چیزهایی هست که "share" نمیشوند...

3. بیمارم. تنم میل شدیدی به نشیب دارد. تمام سه شنبه را در تخت گذراندم. در اتاق خواب من، تختخواب بزرگی هست با ملحفه های سفيد با گلهای پراکنده که بوی تمییزی می دهند با دو بالش نازک. درست کنار تخت، پنجره ی بزرگی هست که رو به باغ همسایه باز میشود. بارها گفته ام که روزی که موزه ی بیگناهی ام را برپا کنم، این پنجره را هم باید با خودم ببرم... پنجره را باز کرده ام و بوی خوشی از خاک و نمِ باغ به دماغم می ریزد. خانه در سکوت محض. نور ایده آل. چگالی هستی... و می اندیشم که این هم تمام شد. من اما همان راهی هستم که فراموش کرده ابتدایش را و نمیداند آخرش به کجا می رسد... کاش طی کنی شبی مرا و تمامم کنی... و فکر کن چه بر آن رودی می رود که نیمه ی راه از جاری شدن و پیمودن و رفتن پشیمان شده باشد...

4. زن، بر خلاف صورت موجه و تکامل ظاهری اش، نقصی ذاتی را در خود پنهان دارد. او به طرز غريبی می تواند خود و مرد را از پا درآورد...

5. گاهی با خودم فکر می کنم زمان اژدهایی است که می گذرد و آرام و بیصدا من و آدمهایم را به کام خودش می کشد و له مان می کند. گاه دلم میخواهد ایکاش میتوانستم تمام این لحظه های ناب را به بندی بکشم، از آن گردنبندی بسازم و تا هستم به گردنم باشد و وصیت هم کنم که مرا با همین گردنبند دفن کنند.... زمان اما، از لای انگشتانم سُر می خورد و از من و آدمهایم می گذرد و مرا با پس مانده های ذهنم تنها می گذارد... چقدر خاطره نشخوار میکنم این روزها...

6. و اگر خدا نیستی، چرا اینقدر یگانه ای؟ ها؟...

7. کاش شاعر بودم. میدانی کلاغی! اگر شاعر بودم، غزلی از "نشدن" می سرودم...