کلن انگار در تمام زندگی ام مرض داشته ام در نامتعارفترین شرایط زندگی کنم. خب البته که این بالقوه اصلن بد که نیست هیچ، کلی هم آدم رو نازک و صیقل خورده میکنه تا چشمهاش اینجور برق بزنند. مشکل اما اونجا پیش میاد که منطق دنيای واقعی قاطی این دنیای جذاب آبسترکت ِ ذهنی و درونی میشه و یهو می بینی زبان این دو سرزمین چه با هم فرق میکنه. البته که من همیشه تلاش بی شائبه ای کرده ام که بتونم بای لینگوآل باشم و به هر دو زبان بتونم مسلط صحبت و زندگی کنم. اما دروغ چرا؟ گاهی کم میارم. اصولن وقتی جنس چيزی از اصل، سودایی و شیدایی و شیفتگی یه، سخت میشه با منطق روزمره یکجا جمعش کرد. در نتیجه، من انگار بیشتر ترجیح داده ام که این دو دنیام رو از هم سوا کنم. گاهی مقیم این سرزمین بشم، گاه هم پرواز چارتر کنم پناه ببرم به آن دیگری. و جوری هم گاه به گاه مقیم هر دو سرزمین بشم که شمای بیننده حتی فکرشم نتونین بکنین که من شهروندیِ کامل سرزمین دیگه رو هم دارم.

بعد؟ این تناقض در بروز بیرونی ام، آدمها رو با من گیج کرده/میکنه. دارم آدمهایی که کلن من رو زنی شیفته و عاشق پیشه و مجنون میدونند که قادره یه لگد بزنه زیر میز و همه چیز رو واژگونه کنه و دمش رو بذاره رو کولش و بره پی کارش. دارم آدمهایی که از من تصویر یک زن شاد و بذله گو و بیشتر از جنس سبکیِ رقصنده ی زندگی دارند که خیلی منعطفه و همه ی زندگی براش یه بازیه. و هستند آدمهایی که من براشون یک خانوم دکتر-تو-بیِ اتوکشیده ی شق و رقّم که درس و کارم برام مهمه و جایی برای رها کردن و سبک رفتن در من نیست. و بیچاره تر اون آدمهام که از همه ی این من هام تکه ای رو تو تاریکی دیدن و کلن با من گیج میشن طفلکیا. من؟ در مواجهه با این آدمها، لبخندم میشه، بعد آبجوم رو بیصدا سر میکشم.

مدتهاست دست از اثبات خودم کشیده ام. شایا همین است که می بینی دلبندم!