Under the Skin

 فیلم "زیر پوست" غریب بود و آشنا. صحنه های توهم برانگیز، موسیقی یی که خیلی عالی به صحنه های خیال گونه فیلم نشسته، مکث هاو سکوتهای کشدار و ریتم آرام فیلم، بدن زیبا، برهنه و به شدت زنانه اسکارلت یوهانسون و ترکیب بازیگرانِ معدود فیلم با آدمهای معمولی و نابازیگر، دست به دست هم داده اند که به فیلمی تارکوفسکی وار و یگانه و بس خیالگونه تبدیل بشن. بنظر من این فیلم از فیلمهای تاثیرگذار دهه معاصر خواهد شد که در موردش خواهند گفت و خواهند نوشت.

 اسکارت یوهانسون به سبک و سیاق فیلم "پنج" کیارستمی، در خیابانهای سرد گلاسکو رانندگی میکنه و طعمه های خودش رو که مردهای تنها هستند، به خونه می بره و اونها رو در ماده ای پلاسما مانند غرق میکنه. نقطه عطف فیلم، شکار دفرمه ترین مرد ممکنه که برای این زنِ سرد، احساسی واقعی پیدا میکنه (و آدم یاد سوته دلان هم میفته: عشق بین مرد مجنون و روسپی) و زن به زن بودن خودش پی میبره. قدرت زنانگی یی که همه اون مردهای قبلی رو با خونسردی تمام به نابودی کشونده بود، حالا به محض پی بردن به زنانگی اش، خود به طرز غمگینی قربانی ست...

بقیه ش؟ خود فیلم رو ببین.