2015 هم آغاز شد... خیلی معمولی. قرار بر چیز خارق العاده ای هم البته نبود. و البته تر که مهمان داشتم و آشپزی ام بی نظیر بود و جمع به شام و شراب عالی خوش بود. من اما مدام سوم شخص بودم و داشتم خودم و بقیه رو از بالا تماشا میکردم. یک چیزی در من خالی بود و داشت از بالا اون خالی رو تماشا میکرد، گرچه با همه گفت و شنید و خندید و نوشید. حال عجیبیه وقتی هی میگن تو چرا نمیشینی اصلن و تو میگی خوبیِ آشپزخونه م اینه که اُپنه و همه تونو دارم می بینم که، ولی خودت خوب میدونی که داری یک چیزی رو لابلای ظرفها و غذاها و بوها و مزه ها با ظرافت پنهان میکنی. که آشپزخونه الان سنگرته. پناه آوردی بهش تا قایمت کنه...

2015 هم آغاز شد... باز هم بی تو... خب من دیگه رسمن میتونم ادعا کنم که فرزند خلف اجدادم هستم. اجداد من همون اول، وقتی ایده ی "انتظار" مطرح شد، ابروهاشون بالا رفت و بعدم مصمم اعلان کردن که آدمهای "انتظار" نیستند به هیچ رو. تکلیفشون همون اول با این یک قلم مشخص بود. قرنها و قرنهاست که اجداد من در "حضور" به سر می برند و اعتقادی به غایب نداشته و ندارند.

2015 هم آغاز شد... باز هم بی تو... و من به این نتیجه رسانده شدم که گرچه تمام این سالها تنم به تن صابر پیچید و صبوری پیشه کردم (هرچند که در سنت من نبود) اما صابری آیین تو باشد و گویا در من، همان اجداد و آدمهایِ حضور بیشتر می زیند. انتظار، هیچگاه آیین من نبوده و نیست. ریشه اش در قرنهاست. میدانم.

2015 که آغاز شد، دلم خالی بود. آرزویی نداشتم. اما چشمم به آتش بازیِ چشمِ لندن بود که آرزویی بیهوا، سبک و روی پنجه از حوالی دلم گذشت. کاش عاشق بمانم...