یک روز هم از آنِ من... دربست

این یک یکشنبه از آنِ من! یکشنبه ای که مثلش رو یادم نمیاد. آخرین باری که بی دغدغه فکر کرده بودم امروز کلن مال من، کی بود؟ یادم نمیاد. روزِ تا لنگ ظهر توی تخت موندن و کش اومدن و موسیقی و سیگار و قهوه، بی خدشه ی لابی کشیِ فکری، نگرانی یی، چیزی... حالا نه اینکه من از این روزهای کش اومدن قبلن نداشته م. نه. از قضا کم هم نداشته م. اما همیشه ته ذهنم خارخاری هم میخلیده. بخصوص دو سال گذشته که خیلی مشخ خ خ خ داشتم. مثلن؟ مثلن میرفتم سر کوچه یه پک از سیگار بگیرم، میگفتش پس زنت چی؟ بچه ت چی؟ مشخات چی؟ و حالا؟ بعدِ سالها، یک یکشنبه، یک روزِ کاملِ گیلت فری، بی احساس گناه و دغدغه، مال من... به به...

خونه م باور بفرمایید آرامش بخش ترین تیکه ی روی زمینه امروز. خاک گلدونا رو دیروز عوض کردم. آب ماهیها رو پریشب. امسال با اینکه ماه پیش دفاع کردم و سر این ماه رفتم سرِ کار و وقت چندانی این وسط برام نموند، برخلاف پارسال، یک خونه تکونی حسابی کردم. هفت سینم و لاله ها و شکوفه ها حالشون خوبه و از اون گوشه ی نشیمن همه چیزِ اطرافشون رو رنگ خوش-حالتری میزنن. خونه از تمییزی برق میزنه. کمی خرید یخچال کردم. یک قهوه ساختم و رفتم رو پله ی دم ِ در تو کوچه نوشیدم و سیگار کشیدم و زیر آفتابِ کم جون اما خوبِ اینروزها ملت رو دید مبسوطی زدم.

الان؟ اگر درِ این خونه ی خوشبخت اندر خیابانِ چارلوود استریت رو زده بودی و شام مهمانم شده بودی، حالِ این خونه رو با خود بهشت هم عوض نمیکردم. و مدتهاست میدونم خیام که بدرستی راز بهشت رو بر ملا کرده بود وگفته بود حالا که بهشت همین حور و می و انگبین خواهد بود، چرا همین حالا نه؟ وقتی که عاقبت کار چنین خواهد بود...