خانه ی دوست کجاست؟

سهراب سپهری آنقدرها شاعر من نیست. اخوان ثالث حتمن هست. با تاکید هست. سهراب اما با ملقمه ای از دودلی هست. ولی خب! امروز وقتی دم در پک عمیقی به سیگارم زدم، دیدم که "آسمان مکثی کرد"...

فردا تولدم است. دیگر تویی که اینجا را میخوانی میدانی که سنتی دیرینه دارم برای تولدهایم. میدانی که جشنی و کیکی در کار نیست. میدانی که بیش از یک دهه است که شبهای تولدم قشنگترین لباس آن سال را می پوشم و میروم تئاتر می بینم. امروز غروب تمام استیج های لندن را زیر و رو کردم و هیچ کدامشان حتی ته دلم را نگرفت. زیر لب مزمزه کردم: سنت شکنی کنم آیا؟ حیفم می آید راستش. لااقل تا به فردا میتوانم بگویم حداقل یک چیز بود که من سالها در آن ادامه دار بودم!

خرید درمانی همیشه برای من کار کرده. رفته ام و یک جفت کفش گران از شرکت مگس برای خودم هدیه خریده ام. با یک لباس که با آن نیمه ی هیپی و کولی ِ بودنم خیلی سِت است. کوتاه است، تا خیلی بالای زانوهایم، یقه نیمه اسکی، و پر از رنگ. طرحی کوبیسم از رنگها. هم کفشها و هم لباسم روی تخت اند برای فردا که بپوشمشان. اما از ظهر دارم خودم را نوازش میکنم که این یکسال چه بر من گذشته که همه چیز این قدر خالی است؟ آنقدر که خریدهایم هم حتی گوشه ای از این خالی را پر نمی کنند...

از بیرون که تماشایم کنی، زندگی ام اتفاقن این یکسال گذشته خیلی هم رو به راه بوده است. فردا میشود درست یکسال که تزم را دفاع کردم. یکماه بعدترش پُست-داکم را شروع کردم و پریروز هم که نامه ی شهروندی ام آمد. هدیه تولد سرکار خانم ملکه لابد!! من اما؟ چشمم به چمدانِ زیر تخت خیره مانده است. نامه ی شهروندی انگار یکجور تیر خلاصی بود. انگار بالاخره دوزاری ام افتاد. انگار یکهو متوجه شدم که مدتهاست نگاهم منتظر و خیره به چمدان زیر تخت است. و از وقتی نگاهم به چمدان‌ زیر تخت است، زندگی‌ ام دو تکه شده. یک زندگی را همینجا دارم می سازم. دیگری اما چمدانش را برداشته برای همیشه از اینجا میرود. سالی که گذشت سال جان-خراشی بود. و آنقدر کند بود که وقت کردم همه ی جاهای خالی ام را سرک بکشم و در کنج هایم سراغ زخمهایم را بگیرم. امسال طاقتم طاق بود. غلیظ و طاقت فرسا...

می ایستم روبه روی آینه. همیشه از دیدن خودم تعجب میکنم! تصویرم انگار زندگی یی سوای من دارد. دستش را بلند میکند و با انگشت یک طرفِ لبم را بالا می کشد که یعنی بخند. خنده ام اما کج و یک وری است. دست دیگرش را بالا می برد و آن یکی گوشه ی لبم را هم بالا می کشد. چشمانم شیطنت میکنند. بعد لپ هایم را توی دهانم می کشم و ماهی میشوم و به همان حال می گویم: شل کن دخترم، شل کن... خنده ام می گیرد. کالینکا می گذارم. گیلاسی شراب برای خودم میریزم. 

حالم؟ خوبم...