"من عکاس نیستم ولی عکاسی را دوست میدارم."*
یک وقتی بود که عکاسی یه جور دیگه بود. تکنولوژی دیجیتال که سروکله ش پیدا شد، جهان عکس و عکاسی عوض شد. و بعدش دیگه دیدیم که چجوری دوربینهای ریز و درشت دیجیتال رفت تا همه ی سوراخ سنبه های جهان. اما چیزی که نشد و اتفاقن در طول زمان، عکاسی ازش روز به روز دورتر شد، عکاسی پرتره از سوژه ی مُرده بود. تا حالا شده درست در زمان مرگ یکی از عزیزانتون دوربین بردارین ازش عکاسی کنین؟ یا مثلن باهاش سلفی بگیرین؟!
شاید بنظر عجیب و باورنکردنی بیاد اما در انگلستانِ دوره ی ویکتوریا، عکاسی از عزیزانِ از دست رفته، یکی از روشهای خیلی معمول برای
بزرگداشت مرده و نشون دادن غم ِ از دست دادن بود. در قرن نوزده و اوایل قرن بیست
میلادی، فردِ تازه درگذشته رو لباس نو می پوشوندن، باقیِ خانواده هم لباسهای رسمی
و قشنگشونو می پوشیدن و بعد با مرحوم عکس خانوادگی می گرفتن، بعنوان آخرین اثر
ماندگار با مرحوم. اوایل این طرز عکاسی فقط بین طبقه ی مرفه رایج بود اما کم کم با
فراگیر شدن این رسم، بقیه هم میتونستن از پس مخارجش بربیان و امروزه عکسهای
بینظیر و تکرار نشده ای از این مدل عکاسی داریم. چند تا از اون عکسا (که عکسای بالا هم از همونجاست) رو همراه با تحلیل بی بی سی
انگلیسی میتونی اینجا ببینی.
*ا مام (ره ا) شایا
ایده ی عجیب و جالبی بوده.....نکته ی جالبش اینه که چهره ی متوفی توی بیشتر عکسا اینقدر معمولیه، تصور من به شخصه از یه انسانی که دیگل جون نداره یه چهره ی سرد و خالیه... در صورتی که اینجور نیست...
پاسخحذفالبته بگم که طبق همین گزارش یه وقتایی که چهره متوفی تغییر میکرده گاهی ادیت و روتوش هم میکردن.
حذفمیبوسمت :*