!مزن تیر خطا
آرام بنشین
و مگیر از خود
تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت
...
(فاضل نظری)
گیجم. گیجی ِ خوب. نه از نوع "کانفیوژن"، که از جنس
"آلیس در سرزمین عجایب بودگی". که هنوز نمیدونم قراره خونه م کجا باشه؟
پس فردا کودوم شهرم؟ امروز قراره کی رو ببینم؟ هنوز چمدونها و بسته ها رو باز
نکرده م. اینروزها زندگی ام تاخورده و جا شده توی یک کوله پشتی سبک و کوچک. دقیقن
در ابعاد کوله پشتی ام زندگی میکنم. هیچ چیز در افق روشن نیست، اما این مِه ش اذیت
نمی کنه که هیچ، فضا رو تلطیف هم کرده. با اینحال؟ من گیجم. چیزی که اما واضحه
اینه که خودم میفهمم از گذشته فاصله گرفته
م. گذشته در من پوست انداخته و من ِ گذشته م رو به سختی به جا میارم. و حالا بیشتر
از همیشه میدونم که به رویا و آرزو و تمنا و البته تقلای زندگی باور دارم. بدون
رویا زندگیم رسمن گیاهیه گرچه میدونم واقعیت ایز لس پوئتیک.
1. ببخشید
آقا ازین مانتو سایز کوچیکشو دارین؟ - برا خودتون میخواین؟ - بله - خیر خانم! برای
سایز این کمر شما ما هیچ مانتویی نداریم!
2. اووووف کمرشو! کمرباریک من، آخ بیا به نزدیک من!
3. - ببخشید خانوم! - با من بودین؟ - بله! –بفرمایید؟ - تو رو خدا خانم بگو کدوم
دکتر میری؟ - ببخشید؟!!! - رژیم میگیری؟ عمل کردی؟! - خانم! من نه رژیم میگیرم نه عمل
کردم! –امکان نداره! بخدا اگه بگی پیش کی میری پورسانت هم حاضرم بدم!!! - نه خانم! اینا که شما میگی نیست! –واقعن اگه اینجوره خوش به سعادتت!
4. !!!
نتیجه ی اخلاقی: کمر باریک و مینیاتوریِ زن ایرانی افسانه ای بیش نیست. چشم مرد
و زن ایرانی بهش عادت نداره!! غلط نکنم اینقدر کمیاب بوده که شده آفریده ی تخیل ِ مینیاتور!!
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)