از بی خوابی ناشی از استرس این روزهای سرزمینی به اسم ایران، درب و داغونم. قیافه ام جوری داد می زند که همه را فراری می دهم. همکارها هم که سنگ تمام گذاشته اند. دو هفته است که هر روز سر خط خبرهاییم و من چه توضیحی دارم برای سوالات احمقانه شان و دلسوزی هایی که از سر دل است و از ته دل نیست؟...

خسته ام... خیلی خسته ام...

تو که دانای جهانی، تو بگو، پس کی تمام می شود؟

...