یک سالی، یک روزی، احمد شاملو در دفتر یادبود یکی از نمایشگاههای ایران خانوم برایش شعری نوشته بود که اینطور حق سخن را در مورد ایران درودی تمام می کرد: 


تمامی‌ِ الفاظ جهان را در اختیار داشتیم و

آن نگفتیم

که به کار آید

چرا که تنها یک سخن

یک سخن در میانه نبود:

ــ آزادی!


ما نگفتیم

تو تصویرش کن!


(۱۴ اسفند ۱۳۵۱)