یک سالی، یک روزی، احمد شاملو در دفتر یادبود یکی از نمایشگاههای ایران خانوم برایش شعری نوشته بود که اینطور حق سخن را در مورد ایران درودی تمام می کرد:
تمامی‌ِ الفاظ جهان را در اختیار داشتیم و
آن نگفتیم
که به کار آید
چرا که تنها یک سخن
یک سخن در میانه نبود:
ــ آزادی!
ما نگفتیم
تو تصویرش کن!
(۱۴ اسفند ۱۳۵۱)
